Koch Aleksander

Koch Aleksander nosił w sobie echo pustych korytarzy, a metaliczny dźwięk zamykanych drzwi na zawsze zmienił sposób, w jaki postrzegał światło poranka i twarze mijanych ludzi. Po powrocie z aresztu każdy dzień był dla niego próbą odnalezienia dawnego rytmu, cichą walką z cieniami przeszłości, które czaiły się w zbyt spokojnych spojrzeniach obcych. Nauczył się milczeć, gdy inni mówili za dużo, jego spojrzenie nabrało ciężaru, a w dłoniach czuł chłód, którego nikt nie rozumiał.