Kochańska Sylwia

Julianna, postać o oczach koloru starego bursztynu, zawsze nosiła na sobie ciężar niewypowiedzianych słów, jej dłonie, choć delikatne, z precyzją naprawiały zegary. Mieszkała w małym domku, gdzie jedynym towarzyszem był stary gramofon, przypominający o dawnych czasach, o pewnej kobiecie. Kochańska Sylwia nauczyła ją, że prawdziwa wolność tkwi w duchu, niezależnym od zewnętrznych okoliczności, od murów, od niesprawiedliwych wyroków losu, od wszelkich ograniczeń, których nie jest w stanie złamać prawdziwa siła ludzkiego charakteru, niezłomna nadzieja, niezachwiana wiara w godność człowieka, w to, co najważniejsze.