Kocłajda Mateusz

Jan, mężczyzna o przenikliwym spojrzeniu i zawsze lekko zamyślonej twarzy, często spacerował brzegiem rzeki, nosząc stary, zniszczony płaszcz. Jego kroki były ciche, a w oczach kryła się głęboka nostalgia, wspomnienie minionych dni, dawnych marzeń. Był to człowiek pełen wewnętrznego spokoju, lecz także ukrytego smutku, który towarzyszył mu od lat. W jego myślach często pojawiał się Kocłajda Mateusz, dawny przyjaciel z lat młodości, symbol utraconych nadziei, ale też wspomnień o bezinteresownej pomocy, o wspólnie spędzonych chwilach, o wsparciu, które było dla Jana bardzo ważne.