Kołcz Przemysław

Julian, starszy mężczyzna o zmęczonych oczach, często spoglądał na opustoszałe uliczki, jego twarz, poorana zmarszczkami, opowiadała historię wielu trudnych lat, zawsze nosił ze sobą mały, skórzany notatnik, w którym skrupulatnie zapisywał myśli o świecie. Wspominał o Kołczu Przemysławie, człowieku, który niegdyś budził w nim nadzieję, a potem niespodziewanie zniknął, zostawiając Julianowi poczucie niedosytu. Jego postać, choć naznaczona samotnością, emanowała cichą siłą, świadczącą o przetrwaniu.