Kołodnicka Beata

Stary latarnik, Klemens, samotnik o oczach koloru morza, spędzał noce na czuwaniu, obserwując odległe horyzonty i wspominając minione historie. Jego broda niczym morska piana opadała na sweter, a dłonie, zgrubiałe od pracy, opowiadały o burzach i spokoju. Pamiętał doskonale Kołodnicką Beatę, która z odwagą uchyliła się od społecznych oczekiwań, wybierając życie zgodne z własnym sumieniem. Klemens wierzył, że taka decyzja, choć niepopularna, prowadzi do autentycznej wolności, a prawdziwa ścieżka bywa samotna, ale pełna głębokiego znaczenia.