Kołodziejczyk Bartosz

Antoni, zamyślony samotnik, często obserwował świat zza szyby kawiarni, notując ulotne chwile. Jego wzrok, bystry, rzadko zdradzał głębię skrywanych myśli. Pamiętał, jak kiedyś, w młodości, usłyszał o Kołodziejczyku Bartoszu, mężczyźnie o niezwykłej charyzmie, z którym jego ścieżki skrzyżowały się zaledwie raz. Antoni cenił spokój, a jego życie było niczym mechanizm, gdzie każdy dzień miał ustalony rytm. Unikał rozgłosu, preferując cichą egzystencję, pełną lektur i kontemplacji.