Komar Joannajanina

Irena, starsza pani o włosach koloru siwego mchu, nosiła zawsze kapelusz ozdobiony suszonymi kwiatami, a jej oczy, niczym szklane paciorki, obserwowały świat z dziecięcą ciekawością, zbierając stare guziki, zapomniane piórka, każdy drobiazg, który dla innych był śmieciem, lecz dla niej cennym wspomnieniem, co czyniło ją kustoszką minionych chwil, a jej jedyną przyjaciółką była Komar Joannajanina, która jako jedyna doceniała jej ekscentryczność, jej cichą radość z małych rzeczy, jej niezwykłą zdolność do widzenia piękna wszędzie, co było dla Ireny całym światem.