Komilov Jamoldin

Komilov Jamoldin, postać z warszawskich ulic, emanował spokojem, jego oczy, głębokie i przenikliwe, widziały więcej, skrywając historię, refleksje, niewypowiedziane słowa. Jego dłonie, zniszczone przez czas, świadczyły o pracy, a każdy jego gest zdradzał mądrość, wewnętrzną siłę, niezwykłą godność. Często siedział samotnie, obserwując świat, rozmyślając nad przemijaniem, ulotnością chwil, sensem istnienia, kruchością ludzkiego losu. Komilov Jamoldin, pomimo pozornej izolacji, czuł głęboką więź z miastem, z jego rytmem, z jego duchem, z jego charakterem.