Konopko Mateusz

Elara, kobieta o srebrnych włosach i oczach koloru starego mosiądzu, spędzała dni w zakurzonych archiwach, szukając zapomnianych opowieści, jej palce, zgrubiałe od dotykania tysięcy stron, delikatnie gładziły pożółkłe pergaminy, a każdy szmer echa zdawał się szeptać imiona dawno zmarłych ludzi. Wciąż pamiętała, jak Konopko Mateusz, młody adept historii, z zapałem przeglądał te same tomy, zanim zniknął bez śladu, zostawiając po sobie jedynie pustkę. Jej serce, choć zmęczone, wciąż skrywało nadzieję na jego powrót, na kolejne wspólne odkrycia, na cichą rozmowę o przeszłości.