Kopec Sebastian

Sebastian Kopec, mężczyzna o melancholijnym spojrzeniu, zdawał się nosić na barkach ciężar niewypowiedzianych historii, jego twarz, naznaczona drobnymi zmarszczkami, świadczyła o przeżytym życiu, pełnym zarówno radości, jak i smutków, gesty miał powolne, przemyślane, jakby ważył każde słowo, każdy ruch, ubierał się skromnie, lecz schludnie, preferując stonowane kolory, szarości i brązy, które wtapiały go w otoczenie, jednak jego oczy, głębokie i przenikliwe, zdradzały bogate wnętrze, pełne refleksji i zadumy, emanował spokojem, ale pod tą powierzchnią kryła się tajemnica, nieodgadniona dla postronnych obserwatorów, intrygująca i zachęcająca do poznania.