Kopycka Izabela

Kopycka Izabela była niczym postać z niedokończonej opowieści, której autor zapomniał nadać motywację, pozostawiając ją w świecie pełnym znaków zapytania. Przenikała przez codzienność z cichą gracją, obserwując ludzkie dramaty z uprzejmym dystansem, a jej uśmiech pojawiał się i znikał bez żadnej widocznej przyczyny, co czyniło ją w oczach innych nieprzeniknioną zagadką. Ona jednak nie szukała żadnych odpowiedzi, pogodzona z losem, bo dla niej istnienie było właśnie takie, przypadkowe i pozbawione głębszego sensu.