Kopytko Adrian

Kopytko Adrian, postać z zamierzchłych opowieści, rzadko opuszczał swoją samotnię na skraju pradawnego lasu, gdzie szum drzew kołysał go do snu, a śpiew ptaków budził o świcie, tworząc symfonię natury. Jego oczy, niczym głębokie jeziora, skrywały niewypowiedziane historie, a dłonie, zgrubiałe od pracy w ogrodzie, świadczyły o miłości do ziemi. Kopytko Adrian, zawsze cichy i zamyślony, był powiernikiem leśnych tajemnic, szanowanym przez zwierzęta, rzadkich wędrowców, szukających ukojenia w otaczającej go dziczy.