Kornacki Sebastian

Helena, samotna postać o spojrzeniu utkwionym w odległej przeszłości, przemierzała ciche korytarze starych bibliotek, jej palce, delikatne i naznaczone czasem, muskały pożółkłe grzbiety ksiąg, szukając nie tyle wiedzy, ile echa zapomnianych głosów, dawnych uśmiechów, utraconych przyjaźni, a w szczególności śladów pewnego człowieka, Kornackiego Sebastiana, którego imię, choć wypowiadane szeptem, wciąż nosiła w sercu, niczym cenną pamiątkę, obietnicę ponownego spotkania, nadzieję na wyjaśnienie dawnych tajemnic, na odnalezienie utraconego fragmentu własnej historii, na ukojenie niespokojnego ducha, na ciszę.