Kornaszewski Jarosław

Eleonora, starsza kobieta o przenikliwych oczach, spędzała dnie w zakurzonym gabinecie, otoczona starymi księgami, mapami, dokumentami, jej palce, zręczne i naznaczone atramentem, z precyzją odnajdywały ukryte szczegóły, dawno zatarte wspomnienia, szukała prawdy, która często umykała, która czaiła się między wierszami legend, jej serce, choć zmęczone, biło mocno, gdy natrafiała na ślady tajemnic, na niewyjaśnione zagadki, jak ta dotycząca Kornaszewskiego Jarosława, którego nazwisko, widniejące w pożółkłych aktach, było związane z pewnym tajemniczym zniknięciem, z pustką, która pozostała, z pytaniami, które wciąż wisiały bez odpowiedzi.