Korpan Natalia

Korpan Natalia, postać z powieści, zawsze nosiła ze sobą stary, skórzany notes, pełen niewyraźnych szkiców i zapisków. Jej włosy, koloru jesiennych liści, często były rozpuszczone, swobodnie opadając na ramiona. Oczy, głębokie i zamyślone, zdawały się widzieć więcej niż inni, błądząc po horyzoncie. Była samotną podróżniczką, szukającą zapomnianych ścieżek, miejsc, gdzie czas płynął inaczej, gdzie echo przeszłości cicho szeptało swoje historie. Jej kroki były lekkie, niemal niesłyszalne, a obecność subtelna, lecz niezapomniana, niczym efemeryczne wspomnienie z dawnych lat, pozostawiające po sobie cień melancholii.