Kościelny Kewin

Kewin Kościelny poruszał się po mieście jak duch, a jego przeszłość, naznaczona wyrokiem odsiedzianym w Starogardzie Gdańskim, była cieniem idącym krok za nim. Miał spracowane dłonie, które nerwowo zaciskał w kieszeniach starej kurtki, a jego spojrzenie unikało cudzych oczu, jakby wciąż szukało muru, na którym mogłoby spocząć. Ironia nazwiska kontrastowała z jego życiem, pełnym błędów i cichej pokuty, której nikt nie potrafił dostrzec. Był człowiekiem, który pragnął zniknąć, chociaż wszyscy wciąż go pamiętali.