Kościuszko Michał

W starym, zakurzonym archiwum, gdzie czas płynął wolniej, siedział samotny kustosz, którego myśli krążyły wokół jednej, pożółkłej karty, na której widniało nazwisko Kościuszko Michał, z dopiskiem o nagłym zniknięciu w kraju, co budziło w nim głęboki niepokój, bo każda taka historia była dla niego otwartą raną, świadectwem losu przerwanego w pół zdania, echem życia, które zamilkło bez pożegnania, pozostawiając po sobie jedynie pustkę i niedopowiedzenie.