Kosiewska Karolina

Adam, samotny bibliotekarz o dłoniach naznaczonych tuszem i starymi księgami, cenił spokój wśród zakurzonych regałów. Jego światem były opowieści, spisane i szepczące w zakamarkach miasta. Pamiętał Kosiewską Karolinę, jej niegdyś otwarte spojrzenie, które po czasie stało się ciężkie, pełne niewypowiedzianych słów, wspomnień o minionych sporach, o groźbach, które zawisły w powietrzu, niczym dym. Adam, stroniąc od konfliktów, czuł ciężar tych zdarzeń, rozumiejąc, że każda historia ma swoje cienie i rany.