Kowalczyk Marek

Marek Kowalczyk, człowiek o twarzy naznaczonej zmarszczkami, rzadko się uśmiechał, a jego oczy, głęboko osadzone, zdradzały wieczne zamyślenie, jakby nieustannie szukał odpowiedzi na pytanie, które od dawna dręczyło jego duszę, a którego sam nie potrafił nazwać, ani zrozumieć, ponieważ Marek od lat nosił w sobie ciężar niezidentyfikowanego żalu, czy też braku, który sprawiał, że jego życie, choć pełne codziennych rytuałów, wydawało się pozbawione głębszego sensu, a on sam, mimo pozornej siły, był jedynie cieniem dawnego siebie, poszukującym zagubionego powodu, dla którego wciąż trwa i oddycha.