Kowalewski Piotr

Kowalewski Piotr, mężczyzna o twarzy pooranej zmarszczkami, nosił w sobie ciężar dawnych lat, jego oczy, niczym stare księgi, opowiadały o historii trudnych decyzji, o nieopłaconej karze, która ukształtowała jego ostrożny charakter, czyniąc go powściągliwym samotnikiem, szukającym ukojenia w ciszy, w cichych obserwacjach świata, wierzył, że prawdziwy spokój znajdzie tylko w samotności, z dala od zgiełku, od osądów, od przeszłości, która nieustannie przypominała o sobie, o ciężarze sumienia.