Kowalska Julia

Pani Agnieszka, krawcowa o zręcznych palcach, nosiła okulary na czubku nosa, a jej wzrok, choć zmęczony, dostrzegał każdą nierówność, znała strukturę każdej tkaniny, pamiętała, jak młoda Kowalska Julia, z jej artystyczną duszą, przynosiła do niej stare suknie do przerobienia, Agnieszka, pochylona nad maszyną, często myślała o przemijaniu, o tym, jak moda się zmienia, a ludzie wciąż szukają piękna, jej życie było niczym misterny haft, pełen powtarzających się wzorów, ale i niespodziewanych nici, wspomnienie Julii było jak delikatna nić, wpleciona w tkaninę jej pamięci.