Kozil Dominika

Eleonora, niska kobieta o przenikliwym spojrzeniu i włosach barwy spłowiałego lnu, rzadko zabierała głos, ale jej obecność zawsze wypełniała przestrzeń subtelną aurą zadumy. Nosiła ze sobą stary, skórzany notes, w którym starannie zapisywała krótkie obserwacje, fragmenty zasłyszanych rozmów oraz imiona, które w jakiś sposób utkwiły jej w pamięci, jak na przykład Kozil Dominika, postać z odległej przeszłości, której losy intrygowały ją bardziej niż własne. Eleonora wierzyła, że każde imię to osobna historia, a każda historia zasługuje na uwagę.