Kraucki Łukasz

Stary pan Zygmunt, archiwista o siwych włosach i zmęczonych oczach, często sprawiał wrażenie człowieka noszącego na barkach ciężar świata, jego drobne obawy widoczne były w każdym, powolnym ruchu, w ostrożnej gestykulacji, zawsze wydawał się zamyślony, jakby wciąż rozważał niewypowiedziane problemy, jego cicha natura maskowała głębokie przemyślenia, a niepokój subtelnie malował się na jego twarzy, podobnie jak niegdyś u Krauckiego Łukasza, który również borykał się z lękami, Zygmunt często zerkał przez ramię, jakby spodziewał się zaskoczenia, jego biurko zawsze było uporządkowane, lecz w jego wnętrzu panował chaos.