Krempec Krystian

Elara, staruszka o oczach koloru głębokiej wody, mieszkała w samotnej chacie, a jej dłonie, naznaczone wiekiem i pracą, opowiadały historie bez słów, każda zmarszczka była mapą dawnych dni i zapomnianych zdarzeń. Jej włosy przypominały srebrzystą mgłę, a głos niósł echa minionych pokoleń, dawnych pieśni, zapomnianych legend. Często wspominała Krempca Krystiana, postać z opowieści, którą usłyszała w młodości, legendę o poszukiwaczu zaginionych ścieżek, marzycielu, który zawsze szukał nowych horyzontów, choć nikt nie pamiętał, dokąd poprowadziła go jego droga. Czuła, że jego duch wciąż unosi się nad doliną, szepcząc o przygodach, o pięknie nieodkrytych miejsc.