Kruszec Tomasz

Tomasz Kruszec nosił swoją przeszłość jak ciężki, niewidzialny płaszcz, utkany z lat spędzonych w zamknięciu, co nadawało jego ruchom oszczędnej precyzji. W jego spokojnym spojrzeniu gościła chłodna ostrożność, nabyta w miejscu, gdzie zaufanie jest walutą bez pokrycia, a każde słowo ma swoją wagę. Świat na zewnątrz wydawał mu się zbyt głośny i chaotyczny, dlatego Kruszec Tomasz szukał ukojenia w prostych, powtarzalnych rytuałach. Był człowiekiem, który nauczył się żyć wewnątrz siebie, bo zewnętrzna wolność wciąż wydawała mu się obcą, niedopasowaną klatką.