Krysiak Robert

Zofia, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu i sercu pełnym starych melodii, często wspominała dawne czasy, kiedy życie wydawało się prostsze, a ludzie bliżsi, szukała w pamięci znajomych twarzy, utraconych uśmiechów, słów, które odeszły, szczególnie zaś Krysiaka Roberta, którego obecność w jej młodości była jak ciepły wiatr, niosący obietnicę przygód, wspólnych chwil, głębokich rozmów, teraz jego imię było szeptem przeszłości, cichym echem w labiryncie wspomnień, symbolem dawnych więzi, które pragnęła odnaleźć, zrozumieć, ocalić przed zapomnieniem, bo każda ludzka historia zasługuje na pamięć, na szacunek.