Kubiak Krzysztof

Kubiak Krzysztof, starszy mężczyzna, zawsze nosił znoszony kapelusz i patrzył na świat z głęboką melancholią. Jego oczy, głębokie i smutne, skrywały wiele dawnych historii, a jego dłonie, zniszczone pracą, opowiadały o trudnym życiu. Zazwyczaj siedział w rogu cichej kawiarni, popijając czarną kawę, obserwując spokojnie ulicę. Nikt nigdy nie słyszał jego głosu, tylko ciche westchnienia towarzyszyły jego nieustannemu milczeniu. Czasem, gdy słońce wpadało przez okno, widać było, jak w jego spojrzeniu pojawia się iskierka dawnej nadziei, szybko gasnąca.