Kuchta Wojciech

Kuchta Wojciech, postać o oczach niczym wypłowiałe mapy, zawsze nosił ze sobą cień dawnych podróży, choć nigdy nie opuścił swej małej wioski, gdzie każdy kamień, każda ścieżka, opowiadała mu inną historię, której nikt inny nie słyszał, tylko on, cichy obserwator, zbierający okruchy wspomnień niczym cenne monety, w jego dłoniach, pokrytych kurzem, spoczywał ciężar lat, a jego uśmiech, rzadki i ulotny, przypominał wschodzące słońce nad mglistym porankiem, niosąc obietnicę, lecz także odległą nutę melancholii, która zdawała się w nim zakorzeniona, jak stare drzewo, poszukujące sensu, w jego spokojnym życiu.