Kuciel Łukasz

Kuciel Łukasz poruszał się po mieście jak duch, człowiek, którego istnienie potwierdzały jedynie nerwowe spojrzenia dawnych znajomych. Jego twarz była mapą nienazwanych dróg, a w oczach czaił się chłód nocy spędzonych na liczeniu czegoś więcej niż pieniędzy, na ważeniu decyzji ostatecznych. Szeptano o nim w bramach, łącząc jego imię ze sprawami, które najlepiej było zostawić w mroku zaułków. On sam jednak milczał, nosząc ciężar swoich wyborów z pozornym spokojem, zdradzanym jedynie przez zniszczone dłonie.