Kucz Maciej

Przemierzał miasto niczym duch, którego dłonie nie tworzyły, lecz dekonstruowały otoczenie, pozostawiając za sobą ślady chaotycznej interwencji. Dla jednych był zwykłym wandalem, dla innych artystą desperacko krzyczącym poprzez materię, a Kucz Maciej milczał, pozwalając mówić swoim dziełom zniszczenia. Każdy zburzony mur i każda pęknięta szyba stawały się manifestem, szeptem buntu w miejskim zgiełku, przez co był nieustannie poszukiwany przez stróżów porządku, i tych nielicznych, którzy w jego aktach widzieli sztukę.