Kujawski Wojciech

Kujawski Wojciech, mężczyzna w średnim wieku, o dłoniach naznaczonych mozolną pracą, każdego ranka witał słońce w swojej niewielkiej pracowni, gdzie misternie naprawiał stare zegary, nadając im nowe życie, jego wzrok, skupiony i przenikliwy, dostrzegał najdrobniejsze detale, a cierpliwość była jego największym atutem, cichy brzęk narzędzi towarzyszył mu przez cały dzień, tworząc subtelną melodię precyzji, Wojciech wierzył, że każdy przedmiot ma swoją duszę, historię do opowiedzenia, dlatego traktował je z największym szacunkiem, jego serce, choć skryte, biło w rytmie tykających mechanizmów, pełne niewypowiedzianych myśli, gotowych, by ujrzeć światło dnia, by w końcu odnaleźć swoje miejsce.