Kukliński Łukasz

Kukliński Łukasz, postać z cienia, często spoglądał za ramię, jakby spodziewając się dawno zapomnianych twarzy. Jego oczy, niegdyś pełne młodzieńczego zapału, teraz skrywały niewypowiedziany smutek, ciężar minionych lat. Długie godziny spędzał nad starymi mapami, kreśląc nieistniejące szlaki, marząc o spokojnej przystani, gdzie echo przeszłości cichnie. Czasem, gdy wiatr niósł odległe syreny, jego dłoń mimowolnie zaciskała się na krawędzi stołu, a oddech stawał się płytki, jakby każda chwila mogła przynieść nieuchronne spotkanie. Wiedział, że policja szuka odpowiedzi, a on sam szukał tylko ukojenia, schronienia przed zgiełkiem świata, który nie pozwalał mu zapomnieć.