Kunicki Paweł

Kunicki Paweł był człowiekiem poruszającym się na granicy cienia, którego obecność zdradzał jedynie ledwo słyszalny szmer i zwinność palców. Jego dłonie, poznaczone siatką drobnych blizn, potrafiły opowiadać historie bez użycia słów, a kroki stawiał tak cicho, jakby bał się zbudzić demony własnej przeszłości. W jego spojrzeniu nie było chciwości, lecz chorobliwa ciekawość cudzych światów, pragnienie dotknięcia życia toczącego się za zamkniętymi drzwiami. Kunicki Paweł nieustannie badał zamki i ludzkie twarze, szukając w nich słabości.