Kuzia Artur

Kuzia Artur, mężczyzna o surowych rysach twarzy, lecz łagodnym spojrzeniu, często siadywał na starej ławce w parku, obserwując życie, które toczyło się wokół niego, jego dłonie, zniszczone ciężką pracą, spoczywały spokojnie na kolanach, a w oczach, pełnych mądrości, można było dostrzec echa dawnych burz, minionych lat, które ukształtowały jego charakter, czyniąc go człowiekiem niezwykle cierpliwym, refleksyjnym, z duszą artysty, potrafiącego dostrzec piękno w prostych rzeczach, w kropli rosy na liściu, w śpiewie ptaka, w uśmiechu dziecka, zawsze zamyślony, spokojny, cichy bohater codzienności, szukający harmonii w świecie pełnym zgiełku, w którym znalazł swoje ukojenie.