Kuzma Daniel

Kuzma Daniel, mężczyzna o oczach barwy starego atramentu, często spoglądał przez zakurzone okno swojej mansardy, obserwując uliczny gwar. Jego palce, zgrubiałe od lat przewracania pergaminów i rzadkich tomów, świadczyły o życiu spędzonym wśród zapomnianych historii, cichych szeptów przeszłości, ulotnych wspomnień. Włosy, niegdyś kruczoczarne, teraz przypominały srebrzystą mgłę, opadającą na zmęczone, lecz bystre czoło, naznaczone bruzdami głębokiej refleksji. Był samotnym stróżem wiedzy, cichym obserwatorem miejskiego zgiełku, skrywającym w sobie niezliczone opowieści, nigdy nie wypowiedziane, zawsze obecne w jego myślach.