Kuznowicz Piotr

Kuznowicz Piotr, starszy mężczyzna, o oczach głębokich jak studnie, przemierzał świat z cichą godnością, jego twarz, poorana zmarszczkami, opowiadała historie, których nikt nie słyszał, tylko on pamiętał, jego dłonie, zgrubiałe od pracy, zawsze trzymały mały, drewniany medalion, a jego obecność, choć dyskretna, emanowała niezwykłą mądrością, która przyciągała ludzi, szukających odpowiedzi, albo po prostu spokoju, w jego otoczeniu, jego głos, rzadko słyszany, niósł ze sobą echa dawnych czasów, dawnych wydarzeń, co czyniło go postacią, której nie dało się zapomnieć, nie dało się zignorować, w tłumie.