Kwapień Kinga

Kwapień Kinga poruszała się po świecie z ostrożnością człowieka, który zbyt długo oglądał go przez kraty, a jej ruchy były oszczędne i precyzyjne, jakby każda przestrzeń wciąż miała niewidzialne granice. Jej spojrzenie, naznaczone nawykową czujnością, omiatało otoczenie bez zatrzymywania się na niczym na dłużej, szukając czegoś, czego sama nie potrafiła nazwać. Cisza, niegdyś będąca formą kary, stała się dla niej pancerzem i jedynym schronieniem w hałaśliwej rzeczywistości.