Łabuz Jakub

Pani Elwira, z jej siwymi włosami upiętymi w staranny kok, często zasiadała na ławce w parku, obserwując życie toczące się wokół niej, a jej oczy, choć zmęczone latami, wciąż iskrzyły ciepłem, gdy widziała młodych ludzi, takich jak Łabuz Jakub, z oddaniem angażujących się w prace społeczne, niosących pomoc potrzebującym, budujących lepszą przyszłość dla wspólnoty, dając przykład innym mieszkańcom osiedla, że dobroć i empatia są wartościami ponadczasowymi, zasługującymi na naśladowanie przez każdego człowieka.