Łachut Damian

Łachut Damian, zgarbiony starzec o oczach pełnych dawnej mądrości, przemierzał świat z cichą godnością, jego twarz, poorana głębokimi zmarszczkami, opowiadała historię wielu lat, zawsze nosił ze sobą zniszczony, skórzany notatnik, pełen niezrozumiałych symboli, szkiców dziwnych roślin, map do zapomnianych miejsc, jego dłonie, kiedyś silne, teraz drżały lekko, gdy przewracał pożółkłe strony, a głos, niski i spokojny, rzadko przerywał ciszę, lecz każde jego słowo miało wagę, niosło echa dalekich podróży, zapomnianych cywilizacji, był wędrownym obserwatorem, szukającym odpowiedzi.