Lampkowski Grzegorz

Lampkowski Grzegorz, postać o twarzy pooranej zmarszczkami, niczym stara mapa pełna nieznanych lądów, często przesiadywał w zakurzonym fotelu, obserwując wirujący świat za oknem, jego spojrzenie było niczym mgła, skrywająca głębokie myśli, niewypowiedziane słowa, a także dawne żale, jego dłonie, kiedyś silne, teraz drżały lekko, trzymając filiżankę gorzkiej herbaty, on, samotny stróż minionych chwil, pamiętał każdy szczegół, każdy zapach, każdy dźwięk, z dawnych lat, jego serce, choć obolałe, nadal biło miarowo, niosąc echo niezrealizowanych marzeń, oczekiwał spokoju, a może po prostu ciszy, której brakowało mu w zgiełku codzienności.