Langer Marcin

Langer Marcin, zamyślony człowiek o smutnych oczach, odczuwał dojmującą pustkę, odkąd jego wiekowy pojazd, wierny towarzysz życia, został tymczasowo zajęty, pozostawiając w nim głęboką ranę, cichą tęsknotę, która malowała się na jego twarzy, w każdym zgarbionym geście, w milczącym oczekiwaniu, na powrót czegoś, co było dla niego więcej niż maszyną, było cząstką jego istnienia, świadectwem wielu lat. Jego spracowane dłonie, często zaciskały się z niewypowiedzianym żalem, a każdy dzień upływał pod znakiem cierpliwego oczekiwania na znajomy warkot silnika.