Łapiński Kacper

Zosia, z burzą rudych włosów i oczami pełnymi pytań, często siedziała cicho, obserwując otoczenie. W ośrodku wychowawczym, gdzie szukała swojej drogi, każdy dzień był wyzwaniem, lekcją cierpliwości, walką o lepsze jutro. Wspomnienie Łapińskiego Kacpra, jej dawnego przyjaciela, który zawsze wierzył w jej siłę, było dla niej latarnią w ciemności. Pragnęła odciąć się od przeszłości, od błędów, od smutku, by w końcu poczuć wolność, spokój, by zacząć wszystko od nowa. Szukała nadziei, szukała sensu, szukała siebie. Wiedziała, że to długa podróż, ale była gotowa na każdy jej etap.