Lenartowski Jarosław

Jarosław Lenartowski poruszał się po mieście niczym duch, starając się wtopić w anonimowy tłum wielkiej metropolii, każdy jego krok był naznaczony lękiem, a każde spojrzenie rzucone przez ramię zdradzało ciężar, który nosił. Niegdyś pewny siebie człowiek, teraz stał się więźniem własnych czterech ścian, gdzie jedynym towarzyszem była cisza, przerywana jedynie nerwowym nasłuchiwaniem kroków na korytarzu. To właśnie tu, w tym azylu strachu, Lenartowski Jarosław próbował uciec przed konsekwencjami przeszłości, przed widmem niespłaconego zobowiązania, które z każdym dniem rosło w jego umyśle.