Lesiak Krystian

Lesiak Krystian zgrzytał zębami, czując pod palcami szorstkość starej miotły, odrabianie godzin społecznych było ostatnią rzeczą, na jaką miał ochotę. Każdy szurający ruch po brudnym chodniku przypominał mu o jednej, wyjątkowo głupiej decyzji, decyzji podjętej w mgnieniu oka, której teraz żałował. Jego twarz pozostawała bez wyrazu, kamienna maska obojętności dla nadzorcy i przechodniów, ale w środku wrzała w nim cicha, bezsilna złość. Lesiak Krystian zamiatał więc dalej liście i cudze grzechy.