Lesinski Joanna

Elara, o oczach koloru zimnego nieba i włosach splecionych w srebrny warkocz, zawsze nosiła w sobie niewypowiedziany smutek, ukryty za fasadą spokojnej determinacji. Każdego dnia, przemierzając świat, szukała śladów zaginionej siostry, której imię, Lesinski Joanna, szeptała czasem w snach, niczym zaklęcie. Jej dłonie zaciskały się na starej mapie, która wciąż kryła nadzieję ponownego spotkania, obietnicę ukojenia. Cierpliwie, z niewzruszoną wiarą, podążała za cieniem minionych lat, nie tracąc przekonania, że prawda w końcu wyjdzie na jaw, a ich losy znowu się splotą, kończąc długą rozłąkę.