Leśniczak Bartosz

Emilia, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu i dłoniach pooranych pracą, zawsze nosiła ze sobą mały, zniszczony notes. W jego pożółkłych stronach skrywała wspomnienia, daty i imiona ludzi, którzy ją otaczali. Często wracała myślami do wczesnej wiosny, kiedy to Leśniczak Bartosz, młody i pełen energii, pomagał jej w sadzeniu pierwszych drzewek. Jego zapał, choć czasem nieco chaotyczny, wnosił do jej samotnego świata iskrę nadziei. Emilia pamiętała jego prosty uśmiech i nieustanną gotowość do pomocy.