Leszczyński Marek

Julian, mężczyzna o oczach koloru wypalonej ziemi i dłoniach twardych jak korzenie starego dębu, przemierzał świat z cichą determinacją, niosąc w sercu ciężar niezakończonej opowieści. Jego siwe włosy, zawsze nieco rozczochrane, okalały twarz pooraną bruzdami czasu, świadectwem wielu burz i nielicznych chwil spokoju. W każdej napotkanej twarzy, w każdym szeptanym słowie, szukał śladu Leszczyńskiego Marka, zaginionego przyjaciela, którego poszukiwanie stało się jego życiowym celem, niekończącą się podróżą, jedynym, co nadawało sens jego dniom, jego wędrowaniu.