Lipowski Jacek

Lipowski Jacek, mężczyzna o zgaszonym spojrzeniu, poruszał się z cichą rezygnacją, jakby każdy krok przypominał mu o przeszłości, o niezapłaconych długach alimentacyjnych, które od lat niczym kotwica trzymały go mocno przy ziemi. Jego dłonie, szorstkie od pracy, często zaciskały się w pięści, ukrywając frustrację, bezsilność wobec losu, wobec własnych błędów. Na jego barkach spoczywały niewidzialne kajdany, krępujące każdą próbę ucieczki, każdą nadzieję na nowy początek, na spokojny sen, na odzyskanie utraconej godności, na wyzwolenie się od poczucia winy, od cienia dawnych decyzji.