Lipowski Przemyslaw

Przemysław Lipowski nosił w sobie ciszę, która sprawiała, że ludzie mimowolnie ściszali głos w jego obecności. Jego twarz, o ostrych rysach i poorana bruzdami jak wyschnięta ziemia, rzadko zdradzała jakiekolwiek uczucia, stanowiąc idealną maskę. Spojrzenie miał ciężkie i nieruchome, oceniające świat z beznamiętnym dystansem kogoś, kto widział zbyt wiele. Nawet jego dłonie, duże i naznaczone bliznami, spoczywały w kieszeniach z nienaturalnym spokojem, jakby wciąż pamiętały gwałtowność czynu, który na zawsze go zdefiniował.