Lisiecki Krystian

Lisiecki Krystian, mężczyzna o surowym spojrzeniu i twarzy naznaczonej przedwczesnymi bruzdami, nosił w sobie echo dawnych lat spędzonych w zamknięciu, co ukształtowało jego powolne ruchy i niemal rytualną ciszę. Każde słowo wypowiadał z namysłem, jakby ważył je ostrożnie, a jego dłonie, szorstkie i spracowane, zdawały się nieść opowieść o dawnych wyrokach, o długim oczekiwaniu na wolność, która przyszła, lecz nigdy nie była już taka sama, zawsze przesiąknięta goryczą.